آوای سرحد – منصور روحی: دشت آبخوان از دشتهای بکر ایران خاصا بلوچستان می باشد. در قسمت مرکزی شهرستان در مسیر جاده ایرانشهر به خاش واقع است و متصل کننده سه بخش شهرستان خاش به یکدیگر می باشد.
بخش مرکزی در شمال آن، بخش ایرندگان در جنوب شرقی و بخش نوک آباد در شمال غربی این دشت وسیع قرار دارد.
در سالهای بارانی و پر آبی بهشت عشائر طوایف منطقه می باشند، به جرات می توان گفت حداقل در فصل بهارگاهی سالهای آبی ، شاهد بیش از پانصد سیاه چادر [ گدام یا گدان] در این منطقه بوده ایم.
دارای انواع گونه های گیاهی و درختان خود رو محلی خاصا سرد سیری می باشد و همچنین گیاهان دارویی فراوانی در این دشت یافت میشود.
در این دشت درختهای گز و کریچ به وفور یافت میشود گیاهان راب و بلیری آن زبانزد خاص و عام مردم استان است. این دشت، حالت طاق دیسی دارد و دارای شیب ملایم به چهار سمت و ارتفاع آن از سطح دریا زیاد است.
جاده ایرانشهر بسمت خاش را که طی می کنید بعد از عبور از دهستان سرسبز و گردشگری کارواندر و رسیدن به دامنه ی پیگل، دشت وسیع آبخوان با هوای سردسیری خودنمایی می کند و به یکباره شاهد هوای سرد می شوید.
بجز در دامنه ی کوه های اطراف که تعدادی چشمه دایمی را دارا می باشد ، فاقد آب سطحی دائمی می باشد و کشاورزی ثابتی در آن نبوده و دارای سفره های آب زیر زمینی اش قوی هم نیست. البته مردم اخیرا اقدام به دایر کردن چاه عمیق و کشاورزی نموده اند. نسبت به مناطق همجوار در این منطقه بارندگی بیشتری را شاهد بوده ایم.
در حال حاضر بیشتر آبهای سیلابی و فصلی به باتلاق و تالاب نمکی “تگور” یا همان دریاچه نمک در جنوب غربی این دشت هدایت می شود و استفاده مناسبی به نفع مردم نشده است، گرچه در قدیم، نمک مردم منطقه از این دریاچه و تالاب تامین می شد.
لذا با توجه به توضیحات فوق و همچنین طاق دیسی بودن این دشت، از مسولین مربوطه خواهانیم جهت مهار آب های سطحی و سیلابی منطقه، اقدام به حفر چاه نیمه در ابعاد مختلف نمایند تا هم سفره های زیر زمینی تقویت شود و هم کمک بزرگی به دامداران منطقه شود.
انتهای متن/۳۲۱۴
